My last trip to Gyumri was truly memorable and unforgettable. Gyumri, the second-largest city in Armenia, is known for its rich history, vibrant culture, and picturesque landscapes. From the moment I arrived, I was captivated by the charm and beauty of this ancient city.
Exploring the streets of Gyumri felt like stepping back in time, with its cobblestone pathways and historic architecture. I marveled at the stunning churches and traditional Armenian homes adorned with intricate carvings and colorful facades.
One of the highlights of my trip was visiting the Dzitoghtsyan Museum of Social Life and National Architecture, where I learned about the city’s fascinating past and cultural heritage. Walking through the museum’s exhibits, I gained a deeper appreciation for Gyumri’s resilience and spirit in the face of adversity. The flavors and aromas of the food were simply divine, leaving me craving for more.
Moreover, the warmth and hospitality of the people of Gyumri made my trip even more special. Whether chatting with locals at the market or sharing stories with fellow travelers, I felt welcomed and embraced by the community.
As I bid farewell to Gyumri, I left with cherished memories and a profound sense of gratitude for the enriching experiences and moments of joy that I had encountered during my journey. Gyumri will always hold a special place in my heart, and I look forward to returning someday to create new memories and continue exploring its wonders.
Saving of our environment is important for the well-being of current and future generations. As the people of our city, it is our responsibility to ensure its cleanliness and sustainability. There are various actions individuals can take to contribute to this cause.
Personally, I have taken several steps to keep our city clean. Firstly, I actively participate in local cleanup initiatives organized by community groups or environmental organizations. These events provide an opportunity to remove litter and waste from public spaces such as parks, streets thus improving the overall cleanliness of our city.
Furthermore, I am committed to reducing my own carbon footprint by adopting environmentally friendly habits. This includes reducing, reusing, and recycling materials whenever possible, as well as minimizing energy and water consumption in my daily activities.
In the future, I plan to advocate for environmentally conscious practices within my community. By raising awareness about the importance of environmental conservation and encouraging others to take action, we can work together to create a cleaner and healthier city for all.
Saving our environment requires collective effort and individual commitment. By actively participating in cleanup efforts, adopting sustainable habits, and promoting environmental awareness, we can make a positive impact on the cleanliness and health of our city.
Չարենցը ծնվել է 1897 թվականին Կարսում։ «Արևելյան փոշոտ ու դեղին մի քաղաք, անկյանք փողոցներ, բերդ, Վարդանի կամուրջ, Առաքելոց եկեղեցի և հինգ հարկանի պաշտոնական մի շենք»,- այսպես է գրողը ներկայացնում իր ծննդավայրը։ Այս տխուր միջավայրը, սակայն, նրան տվել է ինչ-որ բան, ազդել մանուկ հոգու վրա։ Բանաստեղծն ինքն էլ այս մթնոլորտի հետ է կապում իր խառնվածքի ձևավորումը։ Նրա ծնողները՝ գորգավաճառ Աբգար Սողոմոնյանը և ԹեկղիՄիրզայանը, Կարս էին գաղթել Իրանի Մակու քաղաքից։ Սողոմոնյանների ընտանիքում մեծանում էին չորս տղա և երեք աղջիկ։ Կարսի տունը այժմ կիսավեր վիճակում է։ Ապագա բանաստեղծը հետևողական կրթություն չի ստացել։ 1908-1912 թվականներին սովորել է Կարսի ռեալական ուսումնարանում և հեռացվել՝ ուսման վարձը վճարել չկարողանալով պատճառով։ 1912 թվականին Թիֆլիսի «Պատանի» ալմանախում լույս է տեսել նրա «Ծաղիկները հեզ թեքվում են քամու օրորի տակին» տողով սկսվող առաջին բանաստեղծությունը։ 1914 թվականին լույս տեսավ նրա բանաստեղծությունների առաջին գիրքը՝ «Երեք երգ տխրադալուկ աղջկան». նա արդեն հանդես էր գալիս «Չարենց» գրական ազգանվամբ։ 1915 թվականին նա զինվորագրվում է հայ կամավորական գնդերից մեկում և հասնում մինչև Վան։
ԿԱՐԻՆԵ ՔՈԹԱՆՃՅԱՆ
1916 թվի ամռանը Կարսում Չարենցը մտերմանում է Կարինե Քոթանճյանի հետ.նրանց միջև ծնունդ է առնում <<հրկիզող>> մի սեր: Կարինեին հաջողվում է համոզել Եղիշեին գնալ Մոսկվա: Չարենցի մոսկովյան օրերի միակ վկան Կարինեն էր: Նա իր հուշերում պատմում է,որ Չարենցը օրերով փակվում էր իր սենյակում,գրում էր ու գրում… Ծնվում էր <<Ծիածանը>>,որի ձեռագիր ժողովածուն պիտի նվիրեր Կարինեին`այսպիսի մակագրությամբ. Կարինե Քոթանճյանին Դու իմ վերջի~ն,իրիկնայի~ն,աստղայի~ն քույր:
1917թվի մարտին Չարենցը հեռանում է Մոսկվայից:Կայարանում նրան ճանապարհ է դնում Կարինեն: Չարենցը նրան նվիրում է <<Հեռացումի խոսքեր>>-ը. -Կարդա,նոր եմ թխե…Անցնում են Կարինեի ու Չարենցի ապրած գեղեցիկ մտերմության,հոգեկան երջանկության մոսկովյան աստեղային պահերը…մնում են գույները`նուրբ,նուրբ կարոտ ներշնչող… Իսկ երկու տարի անց`1919-ին,Չարենցը մի վերջին անգամ պիտի վերհիշեր իր հին կարոտները.
Ու էլ ամեն մեղքի համար սիրտս հիմա ունի ներում, Պիտի անդարձ ես հեռանամ,պիտի գնամ.աչքս է հեռուն. Թե Կարինե Քոթանճյանին տեսնեք Կարսի փողոցներում, Ասեք նրան`Չարենցն ասավ-մնաս բարո~վ,մնաս բարով..
Քաղաքի հին թաղերից մեկում`Դամրբուլաղի և Գետառի հարևանությամբ`հողե հում աղյուսներից շարված տների,սապնաջրեր տանող առվակների և փայտաշեն զուգարանների շարքում,հարևան տների պատերին հենված-կանգնած էր հազիվ պահպանվող մի տնակ:Այդ տնակում էր ապրում յոթանասունն անց,դեռ կարմրաթուշ,արծվաքիթ մի հայ կին`անունը Կարինե:Աչքերը կապույտ էին,ատամնաշարն`անխախտ,թարմություն ու կայտառություն էր զգացվում նրա շարժումներում:Տեսքը լեռնցու էր,շարժուներն`արագ,նայվածքը`ջերմ,նաև թախծոտ:Իսկ երբ խոսում էր,երբ փայլատակում էին ջերմությամբ լի աչքերը,թվում էր,թե վաղուցվանից ծանոթ ես հետը,թվում էր,թե ճանաչել ես դեռ երիտասարդական տարիներից: -Կարինե Քոթանջյանն է,-շշնջաց ընկերս,որ նրա ամուսնու ազգականն էր,-Կարինե,-ձայն տվեց նա: -Գառնի,դո՞ւ ես:Համեցե’ք,համեցե’ք: Ցածրիկ և իրար վրա բացվող դռների միջև պտտվեց ու ետ գնաց Կարինեն,որպեսզի ճանապարհ տա մեզ մտնելու տուն:Տան շեմին կռացանք,ներս մտանք:Զարմանալի բան էր.մեր դեմ բացվեց լայն,գեղեցիկ մի սենյակ,որ հրճվանքով ընդունեց մեզ հին պատեֆոնից հնչող <<Մուրկա,մայա Մուրկա>>ուրախ երգով: -Եղիշեն շատ էր սիրում այս երգը հեղափոխության տարիներին:Դրա համար էլ ես ձեզ դիմավորեցի նրա սիրած երգով,իր գնած սկավառակով:Ներիր ինձ,Գառնիկ,դու գիտես,որ ես դեռ ապրում եմ Եղիշեի շնչով:Այդ իմ ծերունական հիվանդությունն է,-ասաց Կարինեն: -Կարինե,բա որ Գևորգը լսի: Գևորգը Կարինեի ամուսինն էր,հիմա որպես լուսանկար ժպտում էր պատից կախված:Նրանք երեխաներ չէին ունեցել: -Գևորգը շատ էր սիրում Եղիշեին:Եղիշեն նրան չէր սիրում.-Միլպետին ո՞վ է սիրել,որ ես սիրեմ,-ասում էր Չարենցը:-Միլպետն էլ սիրելու բա՞ն է,որ սիրեն:Կարինեն,եթե գժված չլիներ,Գևորգին չէր սիրի,բա նրա նագանը,բա նրա <<անգլերենը>>Աստաֆյանի վրա`<<Քեթալմայթ,քաղաքացի>>:
Այսպես ես ծանոթացա Կարինե Քոթանջյանի հետ:
-Հիմա արդեն ինձ թվում է նույնիսկ,որ Եղիշեին չեմ էլ ճանաչել,որ նա անիրական մի բան է եղել իմ կյանքում:Եղիշեի փոխարեն իմ կողքին ապրել է նրա բանաստեղծության ոգին,աննյութ,անտես Եղիշեն:Եղիշեն ինձ համար նյութեղեն չէր,հնչյուն էր,խզված ձայնով երգ էր,շարական կամ աղոթք`խորանից եկող:Նրան բռնել չէր կարելի,նրան միայն լսել էր պետք,տեսնել հարկավոր չէր,զգալ էր պետք:Նա ոգի էր,մարդ չէր:Նա ջերմացնում էր ինձ իր պոեզիայով,որ երգ էր,մրմունջ:Եղիշեն ինձ համար հրաշքներով լի աշխարհ էր,իմ հայրենիքն էր,իմ հավատն ու կյանքը:Ինչ էինք մենք այն ժամանակ,եթե ոչ մի ոգևորված,հիացած գոյություն,որոնցից շատ հեռու էին ժանգի համը և քաղքենիական հաճույքները: -Սուրճ կխմե՞ք,-հանկարծ հարցրեց նա և իր կանացի,տանեցու տոնով սկսեց երգել. -Նագան,նագան ջան,յոթ կրական ջան…Եղիշեի սիրած երգերից մեկն էր:Քանի դեռ ամուսինս կար,նա ամուսնուս բարկացնելու համար երգում էր <<Նագան>> երգը և նայում էր նրան այնպես,կարծես ուզում էր չարաճճի մանկան պես իմանալ,թե ինչպես էին ազդում նրա վրա երգն ու իր <<նենգությունը>>: Չարենցը սուրճ խմելիս լրջանում էր,նա գիտեր սուրճ խմել,բայց հետո անպայման ամուսնուս հոգու հետ սկսում էր խաղալ: -Գնանք Մաուզերի դվորը խայֆա խմելու,-դիմում էր ամուսնուս:-Գառնիկ,դու գիտե՞ս՝ որտեղ է այդ Մաուզերի դվորը: -Էլլարի մոտ չէ՞: -Այո,Արամուսի ճամփին: …Երբ սուրճը պատրաստ էր,երբ քառասուն աղբյուրների մեկական բաժակ ջրերը դրվեցին սեղանին,Կարինեն հանկարծ լռեց,աչքերում արցունքներ երևացին,և ձեռքերը սկսեցին դողալ: -Ի՞նչ եղավ,Կարինե,-վախեցած մոտ վազեց Գառնիկը: -Ոչինչ,Գառնիկ,ոչինչ,հիմա կանցնի:Երբ նրան տարել են տնից,նա ճիշտ այսպես նստել է սուրճ խմելու,և չեն թողել,որ խմի:Դուք ինձ ներեք,խնդրում եմ,արդեն դյուրագրգիռ եմ դարձել,մեծ մասամբ ապրում եմ հիշողություններով…Ես նրա բանաստեղծության մեկ տողն եմ միայն,երիտասարդական տարիների մեկ ճիչը…
Թե Կարինե Քոթանճյանին տեսնեք Կարսի փողոցներում, Ասեք նրան`Չարենցն ասավ`մնաս բարով,մնաս բարով:
Նա իր սուրճը թողեց,դուրս եկավ սենյակից:Մենք լուռ նստած լսում էինք,թե ինչպես էր չխկչխկում սյունից կախած թիթեղյա լվացարանի երկաթե ձողը. լվացվում էր Կարինեն,որ արցունքների հետքերը չերևային այտերի վրա:
Կարինե Քոթանճյանի հետ մտերմությունը եղել է ոչ միայն անձնական, այլ նաև ստեղծագործական։ Նրան է նվիրել «Ծիածան» շարքը։ 1917 թվականի մարտին Չարենցը հեռանում է Մոսկվայից՝ կայարանում կարդալով Կարինեի համար գիշերը գրված բանաստեղծությունը՝ «Հեռացումի խոսքեր»։
ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ն առաջին անգամ ընդունել է մարտի 21-ը որպես Պոեզիայի համաշխարհային օր 1999 թվականին Փարիզում իր 30-րդ Գլխավոր կոնֆերանսի ժամանակ: Պատմության ընթացքում կիրառված պոեզիան ներառում է լեզվի, արտահայտությունների և նշանակության տարբեր ձևեր: Այն հաճախ ուղեկցվում է երաժշտությամբ և կատարվում հատուկ առիթների ժամանակ։
Պոեզիայի համաշխարհային օրը նշում է մարդկության մշակութային և լեզվական արտահայտությունների ամենաթանկ ձևերից մեկը: Պոեզիան շարունակում է մարդկանց համախմբել մայրցամաքների տարբեր մասերում և տարածված է անհամար ձևերով ամբողջ աշխարհում: Այս գեղարվեստական արտահայտության համընդհանուր բնույթը ցույց է տալիս 2003 թվականի Կոնվենցիայի Ցուցակներում պոեզիայի հետ կապված տարրերի քանակը՝ սկսած վերջին մակագրված Պասիլոյից, էկվադորի երաժշտականացված բանաստեղծությունից մինչև լիբանանյան Ալ-Զաջալը, որը գրվել է 2014 թվականին, և Դնեպրոպետրովսկի մարզի ուկրաինական կազակների երգերը 2016 թվականին ընդգրկված են Անհետաձգելի պաշտպանության ցուցակում:
Լինելով 2003 թվականի կոնվենցիայի հինգ ոլորտներից մեկը՝ բանավոր ավանդույթներն ու արտահայտությունները ներառում են խոսակցական ձևերի հսկայական բազմազանություն՝ ներառյալ ասացվածքներ, հանելուկներ, հեքիաթներ, մանկական ոտանավորներ, լեգենդներ, առասպելներ, էպիկական երգեր և բանաստեղծություններ, հմայք, աղոթքներ, երգեր, երգեր, դրամատիկական: ներկայացումներ և այլն: Բանավոր ավանդույթներն ու արտահայտությունները օգտագործվում են գիտելիքները, մշակութային և սոցիալական արժեքները և հավաքական հիշողությունը փոխանցելու համար: Նրանք կարևոր դեր են խաղում մշակույթները կենդանի պահելու գործում: COVID-19 համաճարակի լույսի ներքո անցկացված հարցման արդյունքում հավաքված վկայությունները ցույց են տվել, որ բանավոր ավանդույթները, ներառյալ պոեզիան, թույլ են տվել մարդկանց ժամանակավորապես փախչել իրենց վախերից և տանը մխիթարություն գտնել իրենց սիրելիների հետ:
Միացե՛ք ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ին` տոնելու պոեզիան ողջ աշխարհում և կենդանի պահեք ձեր բանաստեղծական ժառանգությունը:
Թեկուզ անձրևում էր ողջ գիշեր, այնուամենայնիվ արևը շողաց առավոտյան։
Թեպետ նա խոստացել էր, որ կգար, այնուամենայնիվ չկատարեց խոստումը։
Չնայած որ թիմերն անհավասար քանակով էին խաղում, բայց լավ խաղ ցուցաբերեցին։
Թեև նա շատ ջանք էր գործադրել , որ ժամանակին հասներ դասի, բայց և այնպես ավտոբուսի տեխնիկական խնդիրների պատճառով ուշացավ։
Ժնևում, ՄԱԿ-ի թանգարանում, ի թիվս բազմաթիվ այլ ցուցանմուշների, աշխարհում առաջին խաղաղ դաշնագիրն է պահվում: Այդ եզակի «փաստաթուղթը» մեր թվականությունից առաջ 1290 թվականին է կազմվել. «ստորագրել են» եգիպտական փարավոնը և խեթերի թագավորը: Դաշնագիրը քարի վրա է փորագրված և տեքստի տակ ստորագրության փոխարեն երկու տիրակալների անձնական խորհրդանիշներն են քանդակված:
իմանալ — իմացնել, իմաց տալ բարկանալ — բարկացնել տեսնել — տեսնել տալ զգալ — զգացնել
Բարձր կրունկներով կոշիկներն առաջին անգամ երևացել են ուշ միջնադարյան Փարիզում: Բայց կինն իր կրանկներն ինչո՛ւ պիտի պահեր (պիտի պահի, պիտի պահեր) բարձր ու մարմնի ծանրությանը ոտքի թաթերի վրա պիտի դներ (պիտի դնի. պիտի դներ): Պատճառն այն էր, որ այն ժամանակ Փարիզի փողոցները սալահատակված (չեն, չէին) ն մարդիկ մի մայթից մյուսն անցնելու ժամանակ խրվում էին (խրվում էին. խրվեցին, խրվել են. խրվել էին) ցեխի մեջ: Եվ ահա մի հնարագետ կոշկակար, որն իր համար հնարել էրհնարել էր (հնարեց, հնարել է, հնարել էր) բարձր կրունկները, որոշեց մյուսների կոշիկներն էլ այդպես կարեր։Աշխարհի մեծածավալ հին գրքերից մեկը հայերեն «Մշո ճառընտիր» գիրքն է, որ պատրաստել էին (պատրաստեցին, պատրաստել են, պատրաստել էին) արջառի ու երինջի կաշվից: Դա յոթանասունհինգ սանտիմետր երկարություն, հիսուն սանտիմետր լայնություն ունի (ունի, ուներ) և մոտ երեսուներկու կիլոգրամ կշռում է (կշռում է, կշռում էր. կշռել է): Հայ գյուղացիները մեծ գումարով փրկագնեցին ձեռագիրը, երբ սելջուկները դա հափշտակել էին (հափշտակել են, հափշտակում էին, հափշտակել էին): Միայն դինոզավրերն ու մյուս նախապատմական կենդանիները կարող էին տեսնել հայտնի ամենահին երկնաքարի անկումը, որովհետև երեք հարյուր միլիոն տարի առաջ, երբ դա ընկավ (ընկավ, ընկել է. ընկնում էր. ընկել էր), միայն նրանք (թափառել են, թափառել էին. թափառեցին, թափառում էին) ծառանման պտերների հսկա անտառներում:
Երբ փոքրիկ նապաստակները հասկացան, որ իրենք են ամենաերկչոտ և ամենավախկոտ կենդանիները, որոշեցին, որ բոլորով գնան, այն խորը լիճն ընկնեն, խեղդվեն և մահանան: Իսկ լճափի զարմացած գորտերը նրանց ոտքերի ուժեղ թփթփոցը որ լսեցին, անմիջապես ցատկեցին լճի ամենախոր տեղը: Մի խելացի նապաստակ ասաց.
— Էլ ի՜նչ խեղդվենք, աշխարհում մեզանից վախկոտ արարածներ էլ կան:
Անտառը ոչ մեկի թշնամին չէ:
Անտառը բոլորի բարեկամը չէ:
Անտարկտիդան գտնվում է երկրագնդի ծայր հարավում և ամբողջովին սառցապատ է: Այնտեղ շատ ցուրտ է, երբեմն մոտ ձմռանը իննսուն աստիճանի ցուրտ է լինում:
Անտարկտիդան գտնվում է երկրագնդի ծայր հարավում և ընդհանրապես սառցապատ չէ: Այնտեղ շատ ցուրտ է, երբեմն մոտ ձմռանը իննսուն աստիճանի շոգ է լինում:
Չնայած «աշխարհի յոթ հրաշալինքեր» հանդիսացող բոլոր արձաններն ու շինությունները, բացի եգիպտական բուրգերից, կործանվել են, նրանց մասին հիշողությունն ապրում է դարեդար:
Չնայած «աշխարհի յոթ հրաշալինքեր» հանդիսացող ոչ մի արձաններն ու շինությունները, բացի եգիպտական բուրգերից, չեն կործանվել, նրանց մասին հիշողությունն ապրում է դարեդար:
Զարմանալի նյութ է ապակին: Վերցնում ես միանգամայն անթափանց ավազ, սոդա եւ նման մի քանի այլ նյութ, իրար խառնում ու բարձր ջերմաստիճանի վառարանում հալեցնում, եւ ահա թափանցիկ ապակին պատրաստ է:
Սովորական նյութ է ապակին: Վերցնում ես միանգամայն թափանցիկ ավազ, սոդա եւ նման մի քանի այլ նյութ, իրար խառնում ու բարձր ջերմաստիճանի վառարանում հալեցնում, և ահա անթափանց ապակին պատրաստ է:
Միջագետքցիներն իրենց քաղաքների փողոցների ուղիղ ու լայն լինելը շատ խիստ էին պահպանում:
Միջագետքցիներն իրենց քաղաքների փողոցների ուղիղ ու լայն լինելը ընդանրապես չէին պահպանում:
Բոլորը գիտեն , որ արևը դեղին է, իսկ արևածագի և մայրամուտի ժամանակ, կարմիր: Բայց 1950 թվականի սեպտեմբերին Գերմանիայում, Ֆրանսիայում, Շվեյցարիայում, ոչ թե դեղին, այլ երկնագույն արև են նկատել: Դրա պատճառը Կանադայի տափաստանների ու անտառների հրդեհն է եղել: Մթնոլորտի վերին ծուխ ու մուր են հավաքվել, և արևի գույնը փոխվել է:
Ոչ ոք չգիտի, որ արևը դեղին է, իսկ արևածագի և մայրամուտի ժամանակ, կարմիր: Բայց 1950 թվականի սեպտեմբերին Գերմանիայում, Ֆրանսիայում, Շվեյցարիայում, ոչ թե դեղին, այլ երկնագույն արև են նկատել: Դրա պատճառը Կանադայի տափաստանների ու անտառների հրդեհը չէ եղել: Մթնոլորտի վերին ծուխ ու մուր չեն հավաքվել, և արևի գույնը չի փոխվել:
Ոսպնյակ է կոչվում երկու կողմից գնդային մակերևույթներով սահմանափակված թափանցիկ մարմինը։ Ոսպնյակները լինում են վեց տեսակի ՝ երկ-ուռուցիկ, հարթ-ուռուցիկ, գոգավոր-ուռուցիկ, երկգոգավոր, հարթ-գոգավոր և ուռուցիկ-գոգավոր։
2. Որ ուղիղն են անվանում ոսպնյակի գլխավոր օպտիկական առանցք:
Ոսպնյակի գլխավոր օպտիկական առանցքը ոսպնյակի Օ օպտիկական կենտրոնով անցնող ցանկացած ուղիղ է։
3. Որ ոսպնյակներն են կոչվում ուռուցիկ. և որ ոսպնյակները՝ գոգավոր:
Ուռուցիկ են կոչվում այն ոսպնյակները, որոնց միջին մասը ավելի հաստ է, քան եզրերը, իսկ գոգավոր է կոչվում այն ոսպնյակը, որոնց միջին մասը ավելի բարակ է, քան եզրերը։
4. Ինչ է բարկ ոսպնյակը: Որ կետն են անվանում ոսպնյակի օպտիկական կենտրոն: Ինչ հատկությամբ է այն օժտված:
Բարակ է կոչվում այն ոսպնյակը, եթե նրա հաստությունը շատ փոքր է մակերևույթների շառավիղներից։ Բարակ ոսպնյակի և գլխավոր օպտիկական առանցքի հատման Օ կետը կոչվում է ոսպնյակի օպտիկական կենտրոն։
5. Ինչով են իրարից տարբերվում հավաքող և ցրող ոսպնյակները:
Ոսպնյակը հավաքող է այն դեպքում, երբ նրա վրա ընկնող ճառագայթների փունջը ոսպնյակով նացնելուց հետո հավաքվում է մի կետում, իսկ ցրող է այն ոսպնյակը, երբ նրա վրա ընկնող ճառագայթների փունջը ոսպնյակով անցնելուց հետո գնում է տարբեր ուղղություններով։
6. Որ կետն է կոչվում հավաքող ոսպնյակի կիզակետ: Իսկ ցրող ոսպնյակի կեղծ կիզակետ?
Այն կետը, որը ընկած է ոսպնյակի գլխավոր առանցքի վրա, կոչվում է հավաքող ոսպնյակի կիզակետ։ Ցրող ոսպնյակներինը անվանում են ՝ կեղծ կիզակետ։
7. Ինչ է ոսպնյակի կիզակետային հեռավորությունը: Ինչով են տարբերվում հավաքող և ցրող ոսպնյակների կիզակետային հեռավորությունները:
Ոսպնյակի օպտիկական կենտրոնից` O մինչև գլխավոր կիզակետ` F ընկած հեռավորությունը կոչվում է ոսպնյակի կիզակետային հեռավորություն:Կիզակետային հեռավորությունը նշանակվում է OF կամ F, և չափվում է մետրով:
8. Որ մեծությունն է կոչվում ոսպնյակի օպտիկական ուժ: Ինչ միավորով է այն արտահայտվում, և ինչպես է արտահայտվում այդ միավորը:
Ոսպնյակի օպտիկական ուժ են անվանում կիզակետային հեռավորության հակադարձ մեծությունը։ Օպտիկական ուժի միավորը ՝ դիոպտրիան է (1 դպտր)։ 1 դպտր է կոչվում այն հավաքող ոսպնյակի օպտիկական ուժը, որի կիզակետային հեռավորությունը 1 մ է։
9. Առարկայի բարձրությունը 70 սմ է, իսկ նրա պատկերի բարձրությունը 52 սմ:
Որքա՞ն է ոսպնյակի գծային խոշորացումը:
Г=52/70
0.74285714285=52/70
10.Որքա՞ն է 0.8 մետր բարձրությամբ առարկայի պատկերի բարձրությունը, եթե ոսպնյակի գծային խոշորացումը 2.5 է: Պատասխանը գրել տասնորդականի ճշտությամբ:
Как вы считаете, что такое любовь? Любовь – это особое чувство, когда ты глубоко заботишься о ком-то или о чем-то.
Как вы думаете, любовь — это созидательное и разрушительное чувство? Почему? Хотя любовь способна подпитывать творчество и приносить радость, она также может иметь разрушительные последствия, если ею не управлять или не испытывать ее здоровым образом.
Имеет ли любовь влияние на искусство? Почему?
любовь служит движущей силой большей части мирового искусства, влияя как на содержание, так и на форму художественного выражения в различных средах и жанрах.
Объясните, как вы понимаете значение слов: «Не существует шести или семи чудес в мире. Есть только одно: это любовь.» (Жак Превер)
Տիգրան Սաղաթելյան, 9-4 դասարան 